En plotseling sneed het verlies door mijn hart
Ze zat tegenover me in de serre. Mijn tante had ons net thee ingeschonken. “Hannette is hier om mij te bezoeken vanuit Zwitserland. Ze is Mauds oudste dochter,” zei ze. Helen slikte zichtbaar en haar ogen begonnen te tranen. Tranen rolden over haar wangen. “Oh,” zei ze, “ik hield van je moeder. Ze was zo’n aardig persoon. Altijd geïnteresseerd in anderen. Goh, het spijt me zo dat ik zo emotioneel reageer.” Haar oprechte en emotionele reactie raakte me. Ik begon ook te huilen. Ik realiseerde me hoezeer mijn moeder geliefd was door mensen ver weg in Engeland en door mensen dichter bij huis in Nederland. En ik realiseerde me hoeveel ik haar ook miste. En daar zat ik dan, huilend boven mijn cuppa, zoals mijn moeder haar middagthee noemde, een overblijfsel van haar 11 jaar in Engeland, tegenover een totale vreemdeling die ik nog nooit eerder had ontmoet. Overvallen door rouw gevoelens.
Als je denkt dat je het verdriet hebt verwerkt, maar dat niet hebt…
Mijn moeder is 2,5 jaar geleden overleden en haar jaren sinds de pandemie waren zwaar. Dus haar dood kwam op een bepaalde manier als een bevrijding. Ze was dankbaar voor alles wat ze had meegemaakt en voelde alleen maar dankbaarheid jegens ons, haar meisjes, en haar familie en vrienden. Ze was een zeer geliefd persoon. Ik ben volledig in vrede met haar overlijden. Toen en nu, maar de emotionele reactie van de buurvrouw van mijn tante stak als een mes in mijn hart. De plotselinge pijn van een situatie waarvan je dacht dat je die had verwerkt. Een situatie waarvan je dacht dat je er genoeg tijd aan had besteed. Het was opgelost, doorleefd, geaccepteerd, verwerkt en toch is het dat niet.
Een leeg nest is ook een fase van rouw
Hetzelfde geldt voor de pijn die je voelt als je aan je kinderen denkt die het huis hebben verlaten. Je bent blij voor hen dat ze hun beste leven leiden, je bent blij om meer tijd voor jezelf te hebben, en je bent blij voor de fijne en lieve mensen die je hebt grootgebracht. Maar onder de gevoelens van opwinding voel je de nostalgie van de dagen dat je kinderen jonger waren. Waar is de tijd gebleven? Heb je genoeg genoten van de tijd met hen? Je mist de plakkerige handjes op je gezicht en dat kleine stemmetje dat je vertelt hoeveel je de beste bent in alles.
En je voelt het verdriet om het leven dat je had. Volle dagen, je voelde je nodig, de zorg voor het gezin was vervullend en je bloeide in die rol. Het volle schema haalde het beste in je naar boven. Natuurlijk waren er dagen dat je je kinderen achter het behang kon plakken, maar over het algemeen was je gelukkig en vervuld. En vandaag voelt je leven leeg. Je wordt plotseling geconfronteerd met de pijn van niet nodig zijn, niet op je best zijn, een agenda die vrij leeg is, en je mist de rommelige kamers, de volle koelkast met een leeg pak melk in de deur en de vuile vlekken op de net schoongemaakte keukenvloer.
Met een druk leven was ’t makkelijk om je goed te voelen over jezelf
Het was makkelijk om je goed te voelen in dat drukke leven, en nu word je geconfronteerd met de leegte. Er is geen schuilen meer. Je bent nu in de positie om je leven volledig naar eigen wens vorm te geven. Maar dat is de pijn die je voelt. Je hebt geen idee wat je wilt? Je hebt je leven altijd aangepast aan de behoeften van anderen.
Ik negeerde mijn hart en werd advocaat
En dat begon al vrij vroeg in je leven dat leven naar verwachtingen. In mijn geval schreef ik me in voor de rechtenstudie terwijl ik iets creatievers wilde doen. Creatieve studies waren volgens mijn vader een hobby. Het was onmogelijk om geld te verdienen met kunst. En zo werd ik advocaat bij een groot advocatenkantoor. Totdat de pijn van niet luisteren naar mijn hart te groot werd en ik besloot voor een carrière in iets met kunst. En ook later in het leven maakte ik radicale veranderingen vanwege een verlangen of behoefte die ik veel te lang had genegeerd. Zoals het bekende citaat suggereert: “Sterf niet met je muziek nog in je.” – Wayne Dyer
De angst voor verandering onder ogen zien of spijt voelen
De roep van je hart zal blijven kloppen op je deur. Tot het te laat is en de roep van je hart verandert in tranen van spijt.
De tijd raakt op but it ain’t over till the fat lady sings
Je hebt nu nog genoeg tijd om je ziel verlangens te vervullen en te doen wat je het gelukkigst maakt. Waarom wachten? Je bent het waard om die laatste decennia op jouw voorwaarden te leven. Confronteer de angst voor het onbekende of leef de rest van je leven met spijt.
Ik keek de buurvrouw van mijn tante aan. Ze was open en stoer. Ze vertelde dat ze haar baan als jurist had opgezegd. Ze ging haar laatste werkende jaren besteden aan dat wat ze het allerliefste deed. Werken met dieren. Ze gingen werken voor een dog rescue. Haar betraande ogen lichtten op en er kwam een stralende lach op haar gezicht. Het werken met honden vervulde haar met liefde en passie. En die commute naar haar juristen baan in New Castle die kon haar ook gestolen worden.
Plan een gratis gesprek waarin ik je minstens één geweldige tip of tool zal geven die je direct kunt implementeren, wat je zal helpen om een verandering te maken.
Laat de muziek spelen.
https://calendly.com/clearwithhannette/letsmeet